به همین خاطر است که همیشه به دنبال پناهگاهی می گردیم تا به ما اطمینان دهد که خوشبخت می شویم وهرگز شکست نخواهیم خورد واگر آن را بیابیم احساس آرامش می کنیم.
-حرف های دوستان وخانواده وحتی رسانه ها را زیاد شنیده ایم .بسیاری از آنها داشتن حساب بانکی برای خود وفرزندان ،بیمه کردن خود واطرافیان ،خوردن خوراکی ها وقرص های آرام بخش را سفارش می کنند.گاهی اوقات هم موسیقی 
چیز خوبی است تا برای لحظاتی ما را از دغدغه های زندگی رها وآراممان کند!
سؤال
به نظر شما هر یک از این ها که گفتیم تا چه اندازه می تواند آرام بخش دل وذهن ما با شد؟آدم های پولداری را دیده اید که حاضرند ثروت خود را بدهند وشبی بدون دغدغه سر به بالین بگذارند؟کسانی را می شناسید که اگر روزی قرص نخورند دنیا برایشان جهنم است؟
تا به حال چند بار با صدای یک موسیقی دلنشین ،فارغ از همه چیز احساس کرده اید چقدر راحتید؟اما همین که دوباره به زندگی برگشته اید همۀ مشکلات به شما حمل ور شده اند!
-فکر می کنید یک آرام بخش واقعی که هیچ وقت ما را در زندگی تنها رها نکند چیست؟چیزی که موقتی نباشد وبا آن واقعاً احساس آرامش کنیم.
-بد نیست نسخۀ شفابخش را از قرآن بخواهیم :
"ألا بذکر الله تطمئنّ القلوب؛همه بدانید!تنها با یاد خداست که دل ها آرام می گیرد." سورۀ هود آیۀ 28
در این نسخه تنها راه، یاد خداست ودیگر هیچ.همۀ چیز هایی که گاه گمان می کنیم آرام جان ماست به نوعی محدود وکوچک است ؛چیزی که امروز هست وفردا ممکن است نباشد ،صدای خوشی که اگر برایمان تکراری شود ملال آور هم می شود.
وسایلی که نمی توانند همیشه وهمه جا با ما باشند چگونه می توانند اطمینان آور باشند؟آیا تنها موجودی که همیشه و همه جا با ماست، از فکر ونیت ما با خبر است ،درد دلمان را به خوبی می داند،برای زدودن هرغم و دردی از هر کس وچیز توانا تر است،کسی جز خالق وپروردگار ماست؟ با چنین نگرشی هر چیز غیر ازیاد خدا جز مخدری موقتی وبیهوش کننده ای غفلت زا نیست که با از بین رفتن اثرش دوباره همان آش است وهمان کاسه!
-مفسران بزرگ ، یاد خدا را شامل همۀ انواع آن می دانند .گاه ممکن است آن را بر زبان بیاوریم وگاه در ذهن وقلبمان به یاد خدا باشیم.به هر حال آنچه مهم است تلاش برای همیشگی کردن این حالت است.
-قرآن ،انسانی که با چنین اندیشه وپشتوانه ای قدم در راه زندگی بگذارد را آرام واقعی معرفی می کند.انسان الگوی این کتاب آسمانی از تلاش برای زندگی دنیا باز نمی ایستد،برای زندگی خود تدبیر دارد واز امکانات زندگی در حد معقول ومشروع بهره می برد.اما هیچ گاه به آنها اعتماد نمی کند .اعتماد او به خالق هستی است .وکیلش خداست وبا چنین اعتقادی هرگز دچار دلهره واضطراب نمی شود.
او واقعاً آرام است. 
این یادداشت در تاریخ 17 مرداد86در صفحه قرآن روزنامه ایران به چاپ رسیده است.
